जब

जब ४३०० मिटरको उचाइमा यो मन तड्पिदिन्छ
जब बिछोडको पिंडाले मुस्कान कता हराइदिन्छ
जब रातको चकमन्नतामा भित्र भित्रै डाह भईदिन्छ
जब चिसो बतासले पुरै तन ठिन्गुराइदिन्छ
जब मायालुको न्यानो स्पर्शको तिर्सना बढिदिन्छ
जब चिसा मान्छेका चिसा वाक्यले घोचिदिन्छ
जब प्रियसीमा मिठा यादले पिरोलिदिन्छ
जब मोबाइलले ‘सम्पर्क हुन सकेन' भनिदिन्छ
जब कुण्ठित भावना मुटुको कुनामा थन्किदिन्छ
जब लोभ लाग्दो जुनेली रात पनि वाक्क लागिदिन्छ
तब यो मगजले बुझिदिन्छ,

कि तिमी बिना यो जिन्दगी कति अपुरो छ.. 

(गोसाईकुण्डको यात्राको क्रममा राति रचिएको लेख)