कालो निशामा तारासंगै,
आउँछन् एक जोडी
नयन,
मलाई भेट्न भनि,
झुके-झुकेको
केही हिच्किचाएको
केही पश्चाताप
छल्किरहेको,
ती आँखा,
बोल्न खोज्छन्
केही शब्दहरु
अहँ!
वाक्य फुट्दैन
फुट्दछ त केवल
आँशुको बाँध
तप तप तप
अनि जान्छन् ती आँखा
केही नभनी...
तर आज सुन्दर सपनाझैं
आएकी छे ऊ
त्यही आँखा बोकी..
सल सल बग्ने कपाललाई
जब पवनले धकेल्छ
तब,
देख्दछु म उसलाई
प्रष्ट,
त्यो चाँदनी रातमा |
ठीक त्यस्तै,
जुन रात मैले उसलाई
भन्न सकिनँ
ती कुरा,जुन,
अझै मेरो मनमा गाडिएको छ
काँडा जस्तै...
मैले भन्न सकिनँ
“तिमी परको भविष्य
सोच्छ्यौ किन?
आउ मसंग हरेक पल
बिताउ,
यो चाँदनीमा रमाउ,
वर्तमानमा म छु,
तिमी छौ,
मेरो भरोसा गर
भविष्य हाम्रो बन्नेछ |
भोलि जे हुन्छ, एकसाथ हेरौंला
तिमी आजको चाँदनी बेवास्ता गरी
भोलिको सूर्य खोज्छ्यौ किन?
के पल-पल मिलेर
जिन्दगी बन्ने होइन र?”
हो, म मौन रहें,
तिमीले छोडेर जाँदा..
याद छ मलाई, तिम्रा
यी एक जोडी नयन
आँशुले भरिएका,
त्यो पवित्र ओठ
लुग लुग कांपेका
तिम्रा कोमल चाल
थुर्थुर थर्थराएका
तिम्रो हसिलो मुहार
एकदम मुर्झाएका..
ठीक यही अवस्थामा,
थियौ तिमी,
मलाई छोडेर जाँदा |
मानौं कसैको करले
छोडी जाँदै जस्तै...
अनि आज,
त्यही रुप लिई
मेरो सामु उभिएकी छौ
बिल्कुल निशब्द
बोल्नलाई न त तिमीसंग
शब्द छ,
न त मसंग बहाना..
तर, म बुझ्छु
तिम्रो आँखाको बेचैनी
तिम्रो मनको रहर
तिम्रो भित्री चहाना
त्यसैले म फैलाउँछु
आफ्नो हात
तिमीलाई आफ्नो छातीमा
टाँस्न
छुटिएको हाम्रो मायालाई
गाँस्न...
अनि आउँछौ तिमी
दौडेर,
अश्रुधारा बगाउँदै
ममा लिप्त हुन..
अनि, बडो हर्षसाथ, हामी
एकअर्कालाई मुसार्दै
संसार भुल्न पुग्छौं...
ठीक त्यसै बखत,
एउटा मिठो बास्ना
परबाट आउँछ,
पन्छी वृक्षबाट
मिलनको गीत गाउँछ..
रात्रीकालमा पनि
बाहिर बहार छाउँछ
मानौं प्रकृति खुसीले
गद्गद् छिन्
दुई प्रेमीको पुनर्मिलनमा..
अनि म झसङ्ग हुन्छु
कुनै सपनाबाट ब्युझिंदाझैं
र देख्छु,
न त त्यहाँ तिमी छौ
न त त्यो बहार नै
थियो त बस् मेरो उदास
आकृति अनि हराएको ‘म’
अविरल बग्दै गरेको
अश्रुधारा सहित.....
