अनी गगन खुल्छ रे

वर्षाको तप- तप संगै फुरुंगीएको यो मन

गगनको नयनका भेलसंगै टक्क अडिन्छ, कठै!

पहिलो झरसंगै झुमेर नांचेको यो तन

आकाशको कालो मुहार देखी थच्च बस्छ, कतै!

फूलका ओठ स्पर्श गरी, सुस्तरी सुस्तरी

गुच्छा गुच्छा भिजाउने बर्षात होइन यो 

घाम-पानी घाम-पानी एक पछी अर्को गरी 

मयुरलाई जिस्काउँदै नचाउने बर्सात होइन यो

यो त बस आकाशको आँशु को भेल हो

उसको आँशुसंगै कहिले हाँस्नु पर्ने  

त कहिले नमिठो संग रुनु पर्ने

कस्तो अचम्म यो खेल हो?

चन्द्रमालाई बोलाउँछु म केही सौन्दर्य भर्न भनी 

तर आकाश रुंदा उनी चिहाउन्नन्  रे 

तारालाई पनि बोलाई हेरें मैले 

उनी पनि चम्कन भ्याउन्नन्  रे..

अब त म पनि थकित भई 

सोध्छु आकाशलाई कति रुन्छौ भनी

केहि उत्तर दिन खोजे जस्तो गरी 

मुख खोल्छ ऊ, गड्याङ्गगुडुंग गर्छ अनी!

ऊ भित्र आगो बलेको छ जोडले 

ज्वाला चम्कन्छ घरी-घरी

दुख्दो हो कति, पोल्दो हो बेतोडले 

त्यसैले ऊ चिच्याउँछ बेसरी 

उसैको अश्रुको बर्सातमा 

कहिले हामीले नाच्नु पर्ने रे

उसैको रोदनको बेदनामा 

कहिले हामीले त्रसित भै बाच्नु पर्ने रे

शब्दमा व्यक्त नगरी ऊ 

रोएरै शान्त हुन्छ रे 

आज उसलाई सहनु रे

भोलि सुन्दर फूल फुल्छ रे

मिठो मुस्कान ओठमा डुल्छ रे.......

अनी गगन खुल्छ रे, अनी गगन खुल्छ रे